Rusemondach

 

Als wann ‘ne Riesepott met Färv, —

bunk durchenein jemölsch, —

durch Stroß un Jäßjer wööd jeschott, —

un dobei dann äch Kölsch

met decke Trumm un Zim — Trara

dä nüdije Krach zoteet:

Dann es dä Kölsche janz aläät,

als wör hä fresch jeschmeet.

 

Un durch de Stadt walz sich ‘ne Wurm

vun Jold un Selver schön;

dä ruusch bal, we ‘ne bunkte Sturm

us Tröt — un Trummetön! —

»d‘r Zoch kütt!« su röf mallich uus

un schwenk sing Jäckemötz;

Lufschlange fleje öm et Hus,

huh bes en Feesch un Spetz!

 

Dann schlage alle Hätze fruh, —

jo, selvs de Pulezei

die hät de Ampsmien enjepack

un es met Spaß dobei! —

He es d‘r Minsch su janz »hä selvs«,

hä steit bal rack om Kopp

un drieht sich öm sing eije Ax,

jrad we ‘ne Dilledopp! 

   

Doch wann dä Zoch dann es vörbei,

dann süht uns Kölle uus,

als wann zehndausend Pänz jespillt. — — —

Doch blieb uns eine Trus:

Meer han vun Hätze Freud jehatt,

ov Pänz, —ov Ühm, —ov Möhn!

We Jubel ruusch et durch de Stadt:

Uns Kölle es doch schön!